Za oknem ciemna noc, mgła spowiła ulice, gdzieś widzę przechodniów śpieszących się w oddali, z postawionymi kołnierzami chroniącymi ich przed chłodem jesiennej nocy.
Powolny , równomierny oddech dziecka uspokaja mnie , daje poczucie spełnienia
W głowie wciąż brzęczą mi słowa mojego niegdyś ukochanego wiersza... nie !! ... to nie był zawsze "mój" wiersz. To Ona ukochała go sobie. Zawsze jak zbliza sie ten czas...jesienny klimaty dziesiatego miesiąca, słyszę znajome rytmy...
"Dlaczego pukasz do okien
nocą, gdy zasnąć nie mogę?
Dlaczego ciężkim, powolnym krokiem
budzisz skrzypiącą podłogę?
A potem stajesz koło mnie,
a potem siadasz przy mnie -
oczy masz białe, ślepe i ogromne,
ręce masz zimne.
Pokazujesz mi plamę wilgotną,
ten ciemny ślad na koszuli,
i każesz mi ręką dotknąć,
i każesz do ust przytulić...
I znowu, i znowu, i znowu
stąpasz przez puste mieszkanie,
szalone, czerwone słowa
krwią wypisujesz na ścianie.
Ach, w oczach mi coraz ciemniej,
ach, coraz boleśniej w piersi -
odejdź, odejdź ode mnie,
nie pisz na ścianie tych wierszy!
Ja je znam, ja je dobrze pamiętam,
jak dziecię umarłe, pieszczę
wiersze okrutne, wiersze przeklęte,
słowa trumienne, złowieszcze.
Nie umiałeś ich zgubić, zapomnieć,
poszukać jaśniejszych, milszych -
a teraz nocą przychodzisz do mnie
i patrzysz na mnie, i milczysz...
A kiedy odejdziesz nad ranem,
oczy bezsenne będą bardzo boleć,
wtedy zobaczę zdjęty sznur od firanek
i otwartą brzytwę na stole..."
